Podsumowanie
Publikowane w Gazecie Lubuskiej materiały prasowe dotyczące wyborów parlamentarnych 1989 roku pokazują wysiłki PZPRowskiego aktywu, który wykorzystał cały aparat propagandy i informacji do walki wyborczej, starając się, jeżeli nie wygrać rywalizację, to przynajmniej doznać jak najmniejszego politycznego uszczerbku. Jak się okazało kontrola oficjalnych mediów masowych, nie wystarczyła, aby wysiłek ten przekuć w sukces. Przyczyny ewidentnej porażki w rywalizacji wyborczej w 1989 r., wiąże się przede wszystkim z katastrofalną sytuacją gospodarczą kraju oraz wyalienowaniem PRL-owskich elit władzy i braku realnego dla nich poparcia. Na przykładzie „Gazety Lubuskiej” widać jednak też szereg błędów natury propagandowej, czy dziś powiedzielibyśmy PRowej. Naprzeciwko dobrze zorganizowanej i wyrazistej wizerunkowo kampanii wyborczej Komitetu Obywatelskiego „Solidarność”, koncentrującej się de facto wokół jednej osoby (Lech Wałęsa) i jednego loga („Solidarność”), stanęły PZPRowskie struktury promujące rozliczne (mniej lub bardziej znane i rozpoznawalne) organizacje oraz działaczy i działaczki, którzy mówili o bardzo wielu sprawach, często różnymi językami. Z perspektywy analizowanego materiału widać wyraźnie po stronie PZPR brak spójności. Być może także brak wyrazistego przywództwa, kiedy najważniejsi liderzy „strony rządowej” (Wojciech Jaruzelski, Czesław Kiszczak), jakby chcieli pozostać w cieniu, poza zasięgiem fleszy i wyborczego zgiełku. To tylko jednak hipotezy wymagające potwierdzenia w wyniku bardziej dogłębnych studiów.
Trzeba wyraźnie stwierdzić, iż porażka w 1989 roku nie wyeliminowała tej formacji (PZPR) ze sceny politycznej. Bezrobocie, wzrost przestępczości, pogłębienie się nierówności społecznych i wreszcie fala niepokojów społecznych w latach 1992-1993 spowodowały, że powróciła ona do władzy i pozostała jednym z głównych ugrupowań (pod zmieniającymi się nazwami) do przynajmniej 2005 roku, kiedy to wybory przyniosły ostateczną i trwającą do dziś supremację ugrupowań, które swój rodowód wywodzą z szeregów anty-PZPRowskiej opozycji (Platforma Obywatelska oraz Prawo i Sprawiedliwość).